مردها مظلوم ترین جنس آفریده ی خدایند ... شاید شما توی دلتان ، یا بلند بلند بخندید و بگویید : جوک میگویی ؟ یا مثلا بگویید : مردها ؟ مظلوم ؟ این هم از آن حرفهاست ... اما راستش این است که مردها ، پشت نقاب غرور و منم منم شان ، گاه کودکانی معصوم و بی پناهند ، گاه عاشقانی نگون بخت ، و گاه پیرمردی تنها توی پارک ، و من فکر میکنم ، که ته ته خوشبختی هر مردی ، خنده ی زن و بچه اش است ... مردها را سخت میشود شناخت ، همه شان ته ریش ندارند ، همه شان فیتنس نیستند ، اتفاقا بعضیهایشان کچل و بی قواره اند ، بعضی دندانهای جلوییشان افتاده و بعضیها ، کوتاه اند با یک گلوله شکم ... اما همین مردهای معمولی ، وقتی شما دارید خرید میکنید ، یا وقتی آرام برنامه ی آشپزی نگاه میکنید ، یا موقع سرخ کردن بادمجان ، حتی وقتی که با بیحوصلگی از یقه های همیشه چرکشان گلایه میکنید ، مشغول جنگ هستند ، جنگ با مشغولیات ذهنی خودشان ، با راست و ریس کردن اجاره خانه ، با چک سر برج ، با قسط فلان ، با اینکه چطور کنار اینهمه مشکلات لبخند یادشان نرود ، و تاریخ تولد و عقد و ازدواج و هزار چیز عجیب دیگر ، که برای شما فرشته ها مهم است ، یا چطور یک گوشه ی آرام پیدا کنند تا دردهایشان را توی سطل تنهایی خودشان عق بزنند ... مردها موجودات مظلومی هستند ، حواستان باشد ، که اگر دلشان خوش یک استکان چای است ، همیشه حاضر باشد ، که تعریف کنید ازشان ، حتی اگر شکمشان گنده و کله شان کچل است ، مردها به محبت زنده اند ، و نه هیچ چیز دیگر ، باقی قضایا فقط فکرهای زنانه است ، بریزیدشان دور و طور دیگری نگاه کنید ، دنیا واقعا زیباست .... ( محمد یغمایی )